Ventilatoren, en verschillende kanten van Mumbai
Door: Astrid
Blijf op de hoogte en volg Astrid
15 December 2008 | India, Bombay
Begin de dag met een dansje, begin de dag met een lach. Met je hand in de ventilator, lach je niet de hele dag!
Ja auw dus.. Wilde me omkleden terwijl ik onder de ventilator stond die op snelheid 4 (van de 5) draaide. Ben daarmee een klein velletje van me duim verloren..
Ach voor degenen die mijn klunsigheid goed kennen is dit een kleinigheidje (hè Eric.. ;) )
Afgelopen week is het een stuk duidelijker geworden wat ik hier bij CEHAT kan doen.
Dilaasa is een crisiscentrum voor vrouwen die slachtoffer zijn van huiselijk geweld. Dit crisiscentrum is in een ziekenhuis in Bandra. Het is belangrijk dat het ziekenhuispersoneel allemaal weet dat zij vrouwen kunnen doorverwijzen naar Dilaasa. Er is lang veel aandacht geweest voor de medische kant van vrouwen die slachtoffer zijn van huiselijk of seksueel geweld, maar niet ook voor de emotionele kant. Veel mensen (ook doktoren) vinden dat huiselijk geweld hoort bij een huwelijk en dat je dit maar moet accepteren als vrouw. Hiervoor kunnen vrouwen naar Dilaasa waar vrouwelijke councelers werken die een luisterend oor geven en vrouwen vertellen dat dit niet iets is wat vrouwen gewoon moeten accepteren. De beslissing blijft echter bij de vrouw die zelfs als het levensbedreigend is ervoor kan kiezen om bij de man te blijven. Er zijn in Mumbai weinig goede opvanghuizen voor vrouwen. Wanneer zij bij hun man weggaan betekend dit schaamte voor henzelf en hun familie. Wanneer een vrouw trouwt gaat zij bij haar man en zijn familie wonen. Er is een grote kans dat wanneer een vrouw teruggaat naar haar eigen familie de mishandeling zich daar dan zal voortzetten.
Om te zorgen dat het ziekenhuispersoneel de symptomen van huiselijk geweld herkende, de vrouwen die hiermee te kampen hadden sensitiever behandelde en hen doorverwezen naar Dilaasa is er in 2001 een groep van verschillend personeel hierin getraind.
Na deze training heeft een groep van 12 “key trainers” zich vrijwillig opgegeven om hier ook weer andere collega’s in te trainen. In de jaren heeft deze training zich uitgebreid naar nog 4 andere ziekenhuizen. De “key trainers” uit deze vijf ziekenhuizen hebben zich samengevoegd en zijn nu een “Training Cell”.
Zij trainen nu niet alleen in omgaan met slachtoffers van huiselijk geweld, maar ook over onderwerpen als de rechten van een patient, patient-dokter communicatie en het omgaan met andere vormen van geweld.
Nou na deze achtergrond informatie even mijn taak hierin. In al deze jaren is er nog niet veel onderzoek gedaan naar deze “Training Cell”.
Samen met Jody zett ik hier nu een onderzoek naar op. Hierbij hebben we vragen verzonnen voor deze “Key Trainers” als waarom ben je een trainer geworden, wat vind je leuk aan het trainen van andere doktoren, hoe heeft de training je professionele en persoonlijke leven beinvloed.
Verder hebben we beschreven waarom dit onderzoek belangrijk is en een formulier gemaakt die de doktoren moeten tekenen om toestemming te verlenen.
Wanneer dit allemaal hier intern is goedgekeurd gaan we een aantal van de 57 trainers interviewen.
En dit allemaal in het engels! ;)
Het werk is heel anders dan wat ik gewend ben van het HBO. Iedereen hier heeft aan de universiteit gestudeerd en je merkt dat de focus ligt op research (CEHAT is ook een research center)
Ik leer hier wel heel erg veel over de verschillende problemen waar India mee te maken heeft op het gebied van gezondheid en vind het ook wel heel spannend om zoiets heel nieuws samen met Jody op te zetten.
Onze begeleidster hierin is trouwens Sana (voorheen beschreven als Shanna).
Voor meer informatie over Dilaasa of de stage kun je ongetwijfeld ook terecht op de site van Jody (http://jodyinindia.waarbenjij.nu)
Afgelopen zaterdag hebben we een tour gedaan van 2,5 uur door Dharavi. Dit is de grootste krottenwijk van heel Azie! Met 1 miljoen inwoners brengt de “Slum” jaarlijks US$665 miljoen op! Dit door de vele bedrijfjes die er zijn. Veel bedrijven recycelen verschillende materialen die vanuit de hele stad en omsteken worden aangeleverd. Karton, plastic, metaal. Het plastic wordt in toetsenborden, telefoons en eigenlijk wel alles wat je kunt verzinnen, aangeleverd. Dan wordt het in hele kleine kamertjes gesorteerd op kleur en materiaal. Vanuit daar wordt het gesmolten, geverft, versnipperd en dan laten mensen dit drogen op het dak van hun “huis”. Hierna sorteren zij dit weer en wordt het in lange slierten gemaakt waarna het weer wordt versnipperd. En dit alles zonder enigzins een vorm van bescherming voor hun ogen, lichaam of longen. Na één minuut in een ruimte te staan waar zeep werd gemaakt kon ik al niet meer goed ademen en was ik blij dat we enigzins hoestend de ruimte weer verlieten. Kun je nagaan als je daar dag in dag uit in zit!
De mensen die in de fabrieken werken zijn vanuit het platteland naar de Slum verhuist om zo hun familie te kunnen ondersteunen die daar nog woont. Wanneer ze gewond raken of zelfs overlijden zijn de eigenaren van de fabrieken hier in geen manier verantwoordelijk voor.
Ik kan je zeggen, ik kijk voortaan anders naar een leuke plastic speelgoedauto!
We zijn echt door de kleinste, natste, smalste straatjes geslopen en hebben plekken gezien die gewoon bezaaid zijn met afval. Kinderen wassen zich op de straat, spelen in het afval. Toch was deze tour vooral bedoeld om de mooie kant van Dharavi te laten zien en dat is ook gelukt. Sinds kort is onderwijs een hele grote prioriteit voor de mensen in Dharavi. Er zijn verschillende scholen gebouwd. Ook de mensen die er wonen zijn over het algemeen heel erg lief, vrolijk en aardig. Een man zat de deuken uit ijzeren olievaten te halen en vroeg ons wat het probleem was. Hij was gewoon aan het werk! Een andere vrouw zegende ons door de problemen met de aanslagen! En ook alle kinderen willen even hallo zeggen, komen een handje geven en vinden het helemaal niet vervelend dat wij daar even een glimpje komen opvangen van hoe het leven daar is.
Na deze indrukwekkende en toch ook wel vermoeiende tocht zat er voor ons nog maar 1 ding op.... Met z’n drieeen naar DE MC DONALDS!
Daar een heerlijk patatje en een sofijsje gehaald. Ow wat hebben we het toch zwaar ;)
Zondag, nog steeds in relaxt stand, naar Juhu Beach gegaan. Voordat je denkt dat wij daar heerlijk in onze bikini en strandbal in het water lagen.. Nee dus. Eindelijk mijn afritsbroek kunnen gebruiken door er wel een korte broek van te maken maar samen met een t shirt was dat toch echt hoe we het meest bruin konden worden.
Het liggen was heerlijk en wel even wat ik nodig had in deze drukke en mooie maar toch ook wel vermoeiende stad.
Helaas werden we wel continu “lastig gevallen” door verkopers en bedelaars. Dit zijn we nu wel al wat meer gewend, maar toen we 2 kinderen met kleine aapjes aan een touw zagen lopen moesten we toch wel even slikken. De kinderen wilde hen voor ons laten dansen maar wij moesten er niet aan denken daar aan mee te werken!
Het “celebrity-gevoel” kan leuk zijn, maar als er continu foto’s van je worden genomen als je even rustig ligt word je er wel behoorlijk gek van. Uiteindelijk heb ik de grote groep omstanders duidelijk geprobeerd te maken dat wij geen attractie zijn en of ze alsjeblieft ons even met rust willen laten (of in ieder geval meer dan 1 meter van ons af wilden staan)..Dit leverde alleen maar lachende of vreemde blikken op waarna ik maar ben gaan liggen en heb geprobeerd er geen aandacht meer aan te besteden. Wat zeker wel lukte in zo'n lekker zonnetje (NL 0 graden??? ;) )
Ik wil afsluiten met wat een vrouw hier tegen mij zei toen ik haar de weg wees naar de campus. Ik vroeg haar naam, welke “ Flower” betekende. Daarna vroeg ze mijn naam, ik zei: “Astrid, but it doens’t meen anything”. Hierop zei zij: Let it meen Friendship.. Mooi toch?
Ja auw dus.. Wilde me omkleden terwijl ik onder de ventilator stond die op snelheid 4 (van de 5) draaide. Ben daarmee een klein velletje van me duim verloren..
Ach voor degenen die mijn klunsigheid goed kennen is dit een kleinigheidje (hè Eric.. ;) )
Afgelopen week is het een stuk duidelijker geworden wat ik hier bij CEHAT kan doen.
Dilaasa is een crisiscentrum voor vrouwen die slachtoffer zijn van huiselijk geweld. Dit crisiscentrum is in een ziekenhuis in Bandra. Het is belangrijk dat het ziekenhuispersoneel allemaal weet dat zij vrouwen kunnen doorverwijzen naar Dilaasa. Er is lang veel aandacht geweest voor de medische kant van vrouwen die slachtoffer zijn van huiselijk of seksueel geweld, maar niet ook voor de emotionele kant. Veel mensen (ook doktoren) vinden dat huiselijk geweld hoort bij een huwelijk en dat je dit maar moet accepteren als vrouw. Hiervoor kunnen vrouwen naar Dilaasa waar vrouwelijke councelers werken die een luisterend oor geven en vrouwen vertellen dat dit niet iets is wat vrouwen gewoon moeten accepteren. De beslissing blijft echter bij de vrouw die zelfs als het levensbedreigend is ervoor kan kiezen om bij de man te blijven. Er zijn in Mumbai weinig goede opvanghuizen voor vrouwen. Wanneer zij bij hun man weggaan betekend dit schaamte voor henzelf en hun familie. Wanneer een vrouw trouwt gaat zij bij haar man en zijn familie wonen. Er is een grote kans dat wanneer een vrouw teruggaat naar haar eigen familie de mishandeling zich daar dan zal voortzetten.
Om te zorgen dat het ziekenhuispersoneel de symptomen van huiselijk geweld herkende, de vrouwen die hiermee te kampen hadden sensitiever behandelde en hen doorverwezen naar Dilaasa is er in 2001 een groep van verschillend personeel hierin getraind.
Na deze training heeft een groep van 12 “key trainers” zich vrijwillig opgegeven om hier ook weer andere collega’s in te trainen. In de jaren heeft deze training zich uitgebreid naar nog 4 andere ziekenhuizen. De “key trainers” uit deze vijf ziekenhuizen hebben zich samengevoegd en zijn nu een “Training Cell”.
Zij trainen nu niet alleen in omgaan met slachtoffers van huiselijk geweld, maar ook over onderwerpen als de rechten van een patient, patient-dokter communicatie en het omgaan met andere vormen van geweld.
Nou na deze achtergrond informatie even mijn taak hierin. In al deze jaren is er nog niet veel onderzoek gedaan naar deze “Training Cell”.
Samen met Jody zett ik hier nu een onderzoek naar op. Hierbij hebben we vragen verzonnen voor deze “Key Trainers” als waarom ben je een trainer geworden, wat vind je leuk aan het trainen van andere doktoren, hoe heeft de training je professionele en persoonlijke leven beinvloed.
Verder hebben we beschreven waarom dit onderzoek belangrijk is en een formulier gemaakt die de doktoren moeten tekenen om toestemming te verlenen.
Wanneer dit allemaal hier intern is goedgekeurd gaan we een aantal van de 57 trainers interviewen.
En dit allemaal in het engels! ;)
Het werk is heel anders dan wat ik gewend ben van het HBO. Iedereen hier heeft aan de universiteit gestudeerd en je merkt dat de focus ligt op research (CEHAT is ook een research center)
Ik leer hier wel heel erg veel over de verschillende problemen waar India mee te maken heeft op het gebied van gezondheid en vind het ook wel heel spannend om zoiets heel nieuws samen met Jody op te zetten.
Onze begeleidster hierin is trouwens Sana (voorheen beschreven als Shanna).
Voor meer informatie over Dilaasa of de stage kun je ongetwijfeld ook terecht op de site van Jody (http://jodyinindia.waarbenjij.nu)
Afgelopen zaterdag hebben we een tour gedaan van 2,5 uur door Dharavi. Dit is de grootste krottenwijk van heel Azie! Met 1 miljoen inwoners brengt de “Slum” jaarlijks US$665 miljoen op! Dit door de vele bedrijfjes die er zijn. Veel bedrijven recycelen verschillende materialen die vanuit de hele stad en omsteken worden aangeleverd. Karton, plastic, metaal. Het plastic wordt in toetsenborden, telefoons en eigenlijk wel alles wat je kunt verzinnen, aangeleverd. Dan wordt het in hele kleine kamertjes gesorteerd op kleur en materiaal. Vanuit daar wordt het gesmolten, geverft, versnipperd en dan laten mensen dit drogen op het dak van hun “huis”. Hierna sorteren zij dit weer en wordt het in lange slierten gemaakt waarna het weer wordt versnipperd. En dit alles zonder enigzins een vorm van bescherming voor hun ogen, lichaam of longen. Na één minuut in een ruimte te staan waar zeep werd gemaakt kon ik al niet meer goed ademen en was ik blij dat we enigzins hoestend de ruimte weer verlieten. Kun je nagaan als je daar dag in dag uit in zit!
De mensen die in de fabrieken werken zijn vanuit het platteland naar de Slum verhuist om zo hun familie te kunnen ondersteunen die daar nog woont. Wanneer ze gewond raken of zelfs overlijden zijn de eigenaren van de fabrieken hier in geen manier verantwoordelijk voor.
Ik kan je zeggen, ik kijk voortaan anders naar een leuke plastic speelgoedauto!
We zijn echt door de kleinste, natste, smalste straatjes geslopen en hebben plekken gezien die gewoon bezaaid zijn met afval. Kinderen wassen zich op de straat, spelen in het afval. Toch was deze tour vooral bedoeld om de mooie kant van Dharavi te laten zien en dat is ook gelukt. Sinds kort is onderwijs een hele grote prioriteit voor de mensen in Dharavi. Er zijn verschillende scholen gebouwd. Ook de mensen die er wonen zijn over het algemeen heel erg lief, vrolijk en aardig. Een man zat de deuken uit ijzeren olievaten te halen en vroeg ons wat het probleem was. Hij was gewoon aan het werk! Een andere vrouw zegende ons door de problemen met de aanslagen! En ook alle kinderen willen even hallo zeggen, komen een handje geven en vinden het helemaal niet vervelend dat wij daar even een glimpje komen opvangen van hoe het leven daar is.
Na deze indrukwekkende en toch ook wel vermoeiende tocht zat er voor ons nog maar 1 ding op.... Met z’n drieeen naar DE MC DONALDS!
Daar een heerlijk patatje en een sofijsje gehaald. Ow wat hebben we het toch zwaar ;)
Zondag, nog steeds in relaxt stand, naar Juhu Beach gegaan. Voordat je denkt dat wij daar heerlijk in onze bikini en strandbal in het water lagen.. Nee dus. Eindelijk mijn afritsbroek kunnen gebruiken door er wel een korte broek van te maken maar samen met een t shirt was dat toch echt hoe we het meest bruin konden worden.
Het liggen was heerlijk en wel even wat ik nodig had in deze drukke en mooie maar toch ook wel vermoeiende stad.
Helaas werden we wel continu “lastig gevallen” door verkopers en bedelaars. Dit zijn we nu wel al wat meer gewend, maar toen we 2 kinderen met kleine aapjes aan een touw zagen lopen moesten we toch wel even slikken. De kinderen wilde hen voor ons laten dansen maar wij moesten er niet aan denken daar aan mee te werken!
Het “celebrity-gevoel” kan leuk zijn, maar als er continu foto’s van je worden genomen als je even rustig ligt word je er wel behoorlijk gek van. Uiteindelijk heb ik de grote groep omstanders duidelijk geprobeerd te maken dat wij geen attractie zijn en of ze alsjeblieft ons even met rust willen laten (of in ieder geval meer dan 1 meter van ons af wilden staan)..Dit leverde alleen maar lachende of vreemde blikken op waarna ik maar ben gaan liggen en heb geprobeerd er geen aandacht meer aan te besteden. Wat zeker wel lukte in zo'n lekker zonnetje (NL 0 graden??? ;) )
Ik wil afsluiten met wat een vrouw hier tegen mij zei toen ik haar de weg wees naar de campus. Ik vroeg haar naam, welke “ Flower” betekende. Daarna vroeg ze mijn naam, ik zei: “Astrid, but it doens’t meen anything”. Hierop zei zij: Let it meen Friendship.. Mooi toch?
-
15 December 2008 - 11:32
Eric:
Hey schat, wat een uitgebreid verhaal. Mooi dat je nu een project hebt waar je mee aan de slag kan.
En ja die onhandigheid, het valt mee dat je niet een hele vinger kwijt bent ;) -
15 December 2008 - 11:53
Papa (alias Ton):
Hallo meissie! Vallen ventilatorslagen ook onder huiselijk geweld? Dat soort dingen zie je eigenlijk alleen op You-Tube, toch? Weer een goed en duidelijk verhaal heb je geschreven. Wat een keihard bestaan hebben die mensen daar. Daar moeten de mensen hier maar eens goed over nadenken, voordat iedereen weer loopt te klagen dat we hier "zoveel moeten inleveren". Voorlopig is er voor Sinterklaas en Kerst weer meer gekocht dan ooit, dus waar klagen ze over? Je doet het prima daar, vind ik. We zijn trots op je!!
Hou van je en DIKKE kus XX
-
15 December 2008 - 17:21
Bodien:
Hey Astrid,
Ik heb je gevonden hier haha, klopt het dat er nog een Astrid in India is? Ik was al halverwege voor ik goed naar de foto keek haha. De stijldanslessen zijn leuk trouwens, denk alleen dat Eric blij is als je weer terug bent want walsen is toch niet mijn sterke punt :p Nou meis, geniet en leer veel en tot snel!
X Bo -
15 December 2008 - 18:05
Angela:
Hé As, wat een prachtig verhaal weer! Wat interessant jullie onderzoek! En alles ook nog es in het engels, staat wel goed op je cv hoor ;) Wat mooi zeg de uitspraak van die vrouw! Foto's en filmje bekeken hoor :) Jemig wat een mensenmassa om jullie heen! Succes nog meis, dikke kus xxx -
15 December 2008 - 19:14
Daphne:
Hi zussie! Ben je voor je eigen veiligheid een paar dagen later naar India gegaan, word je nog aangevallen door vliegende ventilatoren! Het is wat. Was de lokale krant er ook snel bij ? ;-) Succes weer van de week en ik ben benieuwd naar je volgende verhaal. XX van je zus -
16 December 2008 - 20:58
Tineke Bunnik:
Ha Astrid, leuk om weer van je te horen. Je hebt een mooie beschrijving gegeven van jullie tour door de sloppenwijk. Dat zijn beelden die waarschijnlijk nog lang op je netvlies blijven. Ik had bij Jody al gelezen over Dilaasa: geen makkelijk maar wel een leerzaam project, lijkt me. Jullie kennende wordt eea vast heel grondig aangepakt. Veel succes ermee en groeten aan Jody en Marijn. Hebben jullie al een nieuwe kamer of mochten jullie toch blijven? Dag! -
19 December 2008 - 10:02
Peter En Marian:
Lieve Astrid,
We genieten van je mooie verhalen. Voor ons ben je echt een ster, maar dan zonder sterallures. Je staat je mannetje en geniet zichtbaar. Bovendien help je mee aan de bewustwording van de vrouwen daar. Goed werk! Ga zo door en we zullen je met grote belangstelling blijven volgen. Alvast fijne feestdagen gewenst (vieren ze daar eigenlijk wel kerst?)We zijn trots op je!! Liefs, Peter en Marian uit Goes -
21 December 2008 - 16:18
Daphne:
Hey zussie, hoor van mama dat je nu ook met acteren door gaat breken in Bollywood:-) Wel ff zwaaien in de camera he;-) X van je zus -
21 December 2008 - 20:17
Irene:
Lieve Astrid, Ik wens jou en je vriendinnen/studie-genoten een super mooie Kerst en een nieuw jaar vol beloften.
Gieniet van je ervaringen en kom 'rijk' terug.
Irene Veraart -
22 December 2008 - 19:26
Debbie:
Wat een geweldige verhalen schrijf je toch! Leuk die afwisseling tussen jouw klunzigheden :P en de indrukwekkende dingen die je meemaakt. Kus!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
